Maar soms breekt deze dag niet aan. Je blijft zitten in deze moedeloosheid. Wat je ook probeert, niets lijkt te helpen tegen de neerslachtigheid. Je blijft je ellendig voelen, gespannen en lichtgeraakt. Je hebt geen zin meer in activiteiten waar je voorheen van genoot, je interesse in wat je vroeger boeide valt weg, je vermijdt mensen, je slaapt moeilijker, het zegt je allemaal niks meer. Je lichaam voelt zwaar en moe...energie ontbreekt. Misschien steekt hier wel een depressie de kop op.

Depressie wordt volgens de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) de meest voorkomende ziektemaker tegen 2020. In België lijdt ongeveer een half miljoen mensen aan depressie, 1 man op 10, 1 vrouw op 5.

Ondanks de herhaaldelijke berichtgeving in de media rust er toch nog een groot taboe op. Velen voelen zich alleen en onbegrepen. Vaak hoor ik in mijn therapieruimte de opmerking: “Ik zou veel liever een lichamelijke ziekte willen, dan zouden mensen mij tenminste begrijpen.” Als de stap al wordt gezet om te spreken over zijn/haar depressie, stuit men vaak op dit onbegrip. Goedbedoelde foute raad: “Kop op, flink wezen nu, laat je niet zo gaan,  “het” zit allemaal in uw koppeke, denk eens aan de veel ergere dingen die er in de wereld omgaan, pak je bij elkaar, je hebt toch “alles” om gelukkig te zijn, neem een paar dagjes vakantie dan zal het wel beter gaan……” , zijn schering en inslag. De depressieve kruipt nog meer naar binnen en houdt de schijn liever op. Men belandt zo helemaal in een isolement.

Een mooi beeld van wat een depressie precies is, vind ik in het beeld van de boom die overwoekerd is door klimop. (A. Solomon, Demonen van de middag, 2001) Zelfs de krachtigste en sterkste eik kan door deze klimplant worden ingenomen. De boom raakt stilaan meer en meer ingekapseld, een dikke laag bladeren legt een harnas rond hem en de buitenwereld, contact wordt moeilijk, lucht en licht vinden nog nauwelijks toegang, de levenssappen worden weggezogen. Hij verschrompelt, verstikt. Onder die dikke laag verstild hij in het duister.

Net zoals de boom zelf niet bij machte is om zich te ontdoen van deze woekerplant en een tuinman/snoeier nodig is, is deze hulp ook nodig bij de mens, overwoekerd door de depressie.

Graag wil ik met uw hulp beginnen snoeien aan diepgewortelde patronen, gedachten en gevoelens, wroeten naar de wortels waaruit dit alles gegroeid is en deze blootleggen, kortom, de depressie te lijf gaan. Lichaam en geest terug vrij maken. Zodat we net als de boom weer vrij kunnen ademen, ontdaan van dat lastige zware pak. De zon, regen, lucht... het leven kunnen voelen.